Geplaatst op maandag 28 juli 2003 @ 14:19 , 2610 keer bekeken
De schilder die zijn muze in Azië vond
De artistieke loopbaan van Nico Vrielink is vooral het verhaal van een ontmoeting, een ontmoeting met zijn mooiste model. waaraan hij zijn jawoord gaf.
Dat gebeurde in Azië. Zij zou zijn model worden in honderden werken. Een leven zoals in een sprookje, een sprookje dat gevolgd kan worden in tal van opvallende tentoonstellingen.
Nico Vrielink is geboren 1958 in Rensel in het zuiden van Nederland. Hij studeerde aan de kunstacademie in België om leraar te worden.
Lesgeven was echter niet zijn roeping.
Sinds 1984 werkt hij als kunstenaar.
Een jaar later ontmoette Nico zijn vrouw Jeane in Singapore. Het was liefde op het eerste gezicht en sinds die dag begon hij haar te schilderen.
Die ontmoeting zou in zijn leven een echt keerpunt betekenen.
De kunstenaar licht zijn creativiteit als volgt toe: « Het gezicht vormt de kern of het hart van het werk. Ik probeer het dan ook zo perfect mogelijk weer te geven. Daarom schenk ik daar veel meer aandacht aan dan aan de rest van mijn compositie. Het gezicht is het vertrekpunt. Vanuit het gezicht ga ik verder naar het lichaam, het decor en de algemene afwerking ».
Het gezicht wordt zo perfect op doek gebracht dat zelfs de maquillage getrouw wordt weergegeven.
Nico Vrielink werkt volgens de academische methode, d.w.z. van donker naar helder.
Een ander thema dat hem bijzonder na aan het hart ligt, is de Oosterse mystiek: een serene reproductie van de stilte en van het innerlijke.
Jeane wordt steeds serener en gereserveerder op doek gebracht en ook de decors worden steeds sterker door mystiek doordrenkt.
Op de kleding van Jeane worden steevast Oosterse motieven afgebeeld. Voor de afwerking maakt Nico gebruik van 23-karaatsgoudblad dat hij manueel in stukjes van 8 cm op 8 aanbrengt.
In vijftien jaar tijd heeft Nico 4000 schilderijen van zijn vrouw gemaakt. Op de vraag waarom Nico altijd Jeane schildert, antwoordt hij dat hij vindt dat je tot veel mooiere dingen kunt komen en veel betere oplossingen kunt vinden voor je werk, als je een hechte relatie hebt met je model. "Je kunt er meer emotie in leggen. Je werk wordt dan een spiegel als het ware, van wat je relatie is met elkaar. Het is aan de ene kant makkelijk, want ik heb Jeane altijd bij de hand, maar aan de andere kant is het ook moeilijker, want je moet wèl iedere keer een ander schilderij maken. Ik wil dat de kijker die vorig jaar op een expositie was en dan nu weer komt, een compleet andere expositie te zien krijgt."
In het begin was Nico's werk veel schetsmatiger en gebruikte hij allerlei materiaal door elkaar op papier.
Tegenwoordig maakt hij voornamelijk olieverf op doek en zijn de schilderijen veel uitgewerkter. Ook doet hij nu veel langer over een schilderij. Zijn vrouw Jeane ziet er op de schilderijen meestal serieus, ingetogen, soms sereen uit, maar ze staat er zelden lachend op. Nico vertelt dat hij een lachend portret maar een moment opname vindt, terwijl hij een ingetogen situatie eerder ziet als iets wat langer meegaat en ook een soort van innerlijke kracht weergeeft.
Hij schildert Jeane steeds zoals ze op dat moment is, dus ze wordt ook ouder in zijn schilderijen. Af en toe schildert hij ook wel andere dingen, als hij daar toevallig zin in heeft. Het proces van het maken is belangrijker dan het eindproduct, maar het is wel belangrijk voor hem dat het gepubliceerd wordt. Daarom verschijnen er regelmatig kunstboeken met het nieuwste werk van Nico, de laatste editie ervan toont ook de fijnzinnige beeldende kunst die zijn vrouw Jeane maakt.
