Naakten in de Kunst

Geplaatst op zaterdag 06 oktober 2018 @ 11:37 , 1317 keer bekeken

Is Jenny Saville de beste figuratieve hedendaagse kunstenares? Het was een titel van een artikel van Artnet vorig jaar. Niet dat het artikel een antwoord bood op de vraag -journalisten behoren niet noodzakelijk tot de moedigste beroepscategorie. Maar het feit dat de vraag maar wordt gesteld wijst er wel op dat er iets bijzonder is met deze kunstenares.

Haar verhaal op zich is al bijzonder. Terwijl ze nog academie liep in Glasgow werd ze ‘ontdekt’ door de grote verzamelaar Charles Saatchi, die toen nog de gewoonte had om werk te kopen van afstuderende jonge kunstenaars. Voor haar was het een zegening. Haar monumentale werken kostten haar handenvol geld, dat ze niet of nauwelijks had. Saatchi gaf haar de mogelijkheid om zonder limieten, noch beperkingen, haar werk verder te zetten. En via Saatchi werd Saville opgenomen in de tentoonstellingen “Young British Artists III” in 1994 en “Sensation” in 1997, naast kunstenaars als Damien Hirst, Tracey Emin en Gillian Wearing. Met haar ‘klassiekere’ onderwerp -ze schildert voornamelijk portretten- viel ze nogal uit de toon in deze groep, maar niettemin lanceerde het haar carrière.

Met haar focus op ‘volslanke’ (of wat is het trendy woord nu precies?) vrouwen en haar manie om de scherpe, rauwere randen van het lichaam te accentueren wordt zowel in verband gebracht met Lucien Freud en Francis Bacon, maar evenzeer met Rubens. In 2015 had ze in Zurich zelf een tentoonstelling waarin haar werk samengebracht werd met dat van Egon Schiele…
 
Daarmee verliest ze haar flegma niet, noch haar wijsheid. Aan Artnet vertrouwde ze vorig jaar toe:

“The older you get, the more doubtful you become, though I mean that in a good way. It’s like being an athlete. You get quite fit on your toes when you’re really pushing. But then you finish a piece, and you have to start all over again. On the other hand, I don’t have anything like the traumas I used to have, throwing paintbrushes or whatever. I used only to work on one piece at a time, and that’s where the trauma came. Now I move between paintings. When I start getting a bit dogmatic, I switch.” (bron: Artnet)

Of ze nu de grootste is of niet, daar zal eenieder over mogen oordelen, maar bijzonder is ze alleszins.
 
Bron: theartcouch.be