Het Cultuurcentrum van Strombeek zet zo zijn jonge traditie van thematische tentoonstellingen voort. Na ‘About Waves’ en ‘Upside Down’ in 2013 wordt er dit voorjaar een selectie uit de collectie van het S.MA.K. in Gent gegroepeerd onder de noemer ‘The Ever Changing Body’. Het geheel past in de structurele samenwerking tussen het cultuurcentrum en het Gentse museum voor hedendaagse kunst. Op die manier wordt een stukje van de rijke collectie van het S.MA.K. - waarvan het grootste deel noodgedwongen in de reserves verblijft - ontsloten voor het publiek. Bij gebrek aan een museum voor hedendaagse kunst in Brussel is dit voor de liefhebbers misschien een goede reden om af te zakken naar de slaperige voorstad die Strombeek is.

‘The Ever Changing Body’ wordt gepresenteerd als een project over de veranderingen in de weergave van het menselijk lichaam in de naoorlogse kunst, in casu tijdens de jaren zestig en zeventig. En misschien is de ruimte in het cultuurcentrum in Strombeek hiervoor wel uitermate geschikt. Met zijn brutalistische jaren zeventig architectuur is het centrum een uitgelezen decor voor de werken van de hoofdzakelijk Belgische popart kunstenaars. Waarschijnlijk zullen de auteurs van de tentoongestelde werken huiveren als ze de omgeving zien waarin hun schilderijen, video's en sculpturen samengebracht zijn, maar toch is er iets zeer toepasselijks aan deze locatie.

Wat is er te zien in Strombeek? De ruimte is er natuurlijk beperkt, verwacht dus geen grote museale presentatie. De samenstellers hebben wel maximaal gebruik gemaakt van de kleine tentoonstellingsruimte en een aantal boeiende combinaties samengesteld.

Het verhaal begint bij CoBrA (de kunststroming, niet uw geliefde cultuursite) met een werk van Karel Appel, die gezelschap krijgt van Vic Gentils. Zijn ‘Brazil’, een collage in linnen en jute, draagt nog het label van het transport naar de Biënnale van Venetië in 1968. Daarna komen de popartkunstenaars en de nieuwe realisten aan bod met een mooi ensemble van Martial Raysse en een veel minder bekende Belgische kunstenaar, Jacques Verduyn, die een bekoorlijke vrouw in haar “plus simple appareil” toont. Hier zitten we in het hyperrealisme dat het menselijk lichaam in al zijn glorie weergeeft.

Ook internationale namen zijn vertegenwoordigd, en niet van de minsten. Een groot ensemble van Andy Warhol met de overbekende Marilyn Monroe in tien verschillende uitvoeringen wordt aangevuld met ruwe filmbeelden van de fluxus kunstenaar Jonas Mekas. Daarop zien we onder andere Warhol die op een feestje een cadeau afgeeft aan een jarige en beelden van een optreden van The Velvet Underground. Verderop hangen een vroeg werk van David Hockney en een schilderij van Allen Jones, een voor hem vrij brave “benenaccumulatie”.

Fans van Panamarenko worden verwend met een van zijn allereerste werken,‘Feltra’, de wulpse pin-up in vilt uit 1966. Vliegtuigen, ruimtetuigen en onderzeeërs waren toen nog niet van de partij.

De rode draad van de expo wordt aangevuld met enkele kunstenaars “buiten categorie”. Een van hen is Jacques Charlier, de Luikenaar die al sinds de jaren zestig als een prettige stoorzender commentaar levert op de kunstwereld. Bij het binnenkomen van de exporuimte heeft hij op twee wanden een reeks foto’s van vernissages verzameld met “mooi volk" dat meestal meer oog heeft voor de gratis drank dan voor de schilderijen aan de muur.

De Nederlandse beeldhouwer Mark Manders - een van de weinige hoogtepunten op TRACK in Gent in 2012 - presenteert in een aparte ruimte een van zijn raadselachtige sculpturen, een kruising - letterlijk en figuurlijk - tussen figuratie en abstractie.

[ ‘The Ever Changing Body - deel I’ in het kader van ‘Museumcultuur Strombeek/Gent’ in het Cultuurcentrum van Strombeek tot 6 februari 2014 - open elke dag van 10 tot 22 uur, op zondag van 10 tot 18u. ]

[ deel II loopt van 21 februari tot 17 april en deel III van 2 mei tot 25 mei 2014 ]